شدت شوک موجود توی خبرهای تلخ نیمه دوم امسال به قدری بود که هیچکدوم حتی به عنوان دروغ سیزده و شایعات مجازی هم قابل باور نبودن؛ از فوت آیت‌الله هاشمی رفسنجانی تا فوت هنرمندان صاحب‌نامی مثل عباس کیارستمی، داود رشیدی و خبر عجیبِ درگذشتِ علی معلم؛ هیچکدوم هنوز برای من قابل هضم نیستن.
فارغ از اینها، جوونای زیادی هم از بین ما رفتن؛ از آیدین روشن ضمیر؛ همکار سابقِ من در سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران تا رضا رستمی خبرنگار سینمایی که بی‌هوا رفت؛ افراد زیادی با سن کمتر از چهل سال، امسال در لیست فوت شده ها قرار گرفتن که واقعا ترسناک بود.
در کنار اینها، حادثه پلاسکو و فجایع بعدش هم که دیگه نیاز به یادآوری نداره...
جا داره از اعماق وجود به این سالِ تلخ بگیم: تموم شو لعنتی؛ دست از سر ما بردار! یا حداقل حالا که توی فازِ گرفتنِ عزیزانمون هستی، آدم‌های دیگه‌ای هم هستن که می‌تونن توی لیست قرار بگیرن تا با رفتن‌شون خوشحال‌مون کنن؛ برو سراغ اونا!
پی نوشت: یکی توییت کرده: نیست که سال نود و پنج خیلی خوب و جذاب بوده؛ اسفندش هم سی روز ه!
- دوشنبه ۲۳ اسفند ۹۵
