چند وقتی‌ه که دوباره قطار زندگی، این‌بار نه از لحاظ مالی، که از لحاظ زمانی، و اون هم نه در اوقاتی که خونه هستم، بلکه در اوقاتی که سرکار هستم، از ریل خارج شده و شرایط طوری رقم خورده که به خیلی از امور روزمره نمی‌رسم.
البته قبول چندین پروژه موازیِ خرده‌ریز، که در ظاهر هیچ‌کدوم کاری ندارن و وقتی نمی‌گیرن اما در عمل ریز ریز از جاهای مختلف به وقتِ آدم حمله می‌کنن و اجازه نمیدن نفس بکشی، باعثِ این اتفاقات بوده و کاملاً متوجه‌ش شدم.
امروز داشتم آمار مطالب منتشر شده در وبلاگ رو می‌دیدم و به شدت تعجب کردم؛ از شهریور تا دی ماه، یعنی طی 150 روز فقط 13 پست منتشر کردم ولی اردیبهشت یا تیر، هر ماه 14-15 پست توی وبلاگ منتشر شده بود.
نکته بامزه اینجاست که توی اون اردیبهشت یا تیرماه، هیچ نوتیفیکیشنی در گوشیم نمی‌اومد که برو برای وبلاگت پست بذار اما توی چهار ماه گذشته، هر روز سه تا نوتیفیکیشن از گوگل‌کلندر برام میاد که:
- ساعت یازده صبح: برو یه پست وبلاگ بنویس
- ساعت پنج بعدازظهر: برو به سایت متمم یه سر بزن
- ساعت یازده شب: برو کتاب بخون
پس می‌تونیم نتیجه بگیریم که اگر کسی بهتون چیزی رو یادآوری نکنه، و خودتون انجامش بدین، خیلی موفق‌تر خواهید بود و درصدِ انجام اون کار تا بیش از 700 درصد افزایش خواهد یافت!
پی‌نوشت: امروز نوتیفیکیشن گوشیم رو خاموش میکنم ببینم در روزهای آینده چه اتفاق مثبتی در وبلاگم میفته! ها؟
پی‌نوشت مهم: نکته بامزه‌ی آمار وبلاگم اینجاست که توی این چندماهی که خیلی کمتر نوشتم، میانگین بازدیدکننده‌ها و نمایش‌های وبلاگ تقریباً سه برابر شده... عجیبه نه؟
- شنبه ۸ دی ۹۷
