حالا که مثل طی سال خونه فقط شده خوابگاه و همش بیرونیم، تلاش کردیم فرهنگی‌تر باشیم. دیشب فیلم غلامرضا تختی رو دیدیم و امروز صبح چهار انگشت؛ اولی رو توی جشنواره ندیدیم چون فکر می‌کردیم خوب از کار درنیومده ولی انصافاً خوب بود، دومی هم محض خنده بد نبود. دیدن هر دو رو توصیه می‌کنم.
حالا که بحث فرهنگ‌ه اینم بگم واقعاً آلبوم جدید رضا صادقی که فکر کنم اسمش «نگاه کن»ه شنیدنی‌ه. بشنوید...
از خودم و حالم و کار هم نگم براتون... تباه‌ترین روزهای کاریم رو می‌گذرونم. بیشتر از این درباره کار غر نمی‌زنم... حتما خیریتی توش‌ه که عیدمون اینطوری به فنا بره. و نه تنها خستگی نود و هفت توی تن‌مون بمونه بلکه هرشب خستگی همین سگ‌دوی الکی عیدانه هم از بدنمون در نره.
از اونجایی که رضا صادقی نازنین که قطعه اول اغلب آلبوم‌هاش با ترانه‌های انگیزشی شروع میشه رو خیلی دوست دارم، این نوشته رو با یک جمله از یکی از ترانه‌هاش تموم می‌کنم: «سپیده از سیاه‌ترین نقطه شب شروع میشه»
- يكشنبه ۴ فروردين ۹۸