میم صاد آنلاین

خیلی غصه نخورید؛ میگن یه جایی تو بهشت هست مخصوص اونایی که وقتی ضبط دو کاسته بود اونا تک کاسته داشتن. وقتی پلی استشین بود اونا میکرو و اتاری داشتن. وقتی بازی ها کارت گرافیک سه بعدی میخاست اونا دو بعدی داشتن. وقتی که اینترنت پرسرعت بود اونا هنوز دیال آپ داشتن. وقتی تلویزیون ها صفحه تخت بود اونا محدب داشتن. وقتی گوشیها دوربین داشتن اونا نداشتن. وقتی گوشی ها خفن بود اونا داشتن فکر میکردن کدوم برنامه رو پاک کنن که سرعت گوشیشون بره بالا. همیشه رمشون کمه. هاردشون کمه. سرعتشون کمه. دستگاهاشون زشت و بزرگه.سلفی نمی تونن بگیرن. همیشه حسرت تکنولوژی های روز رو به دلشون دارن. همیشه دارن پول جمع میکنن یه چیز خوب بخرن ولی نمی تونن. اونا هر روز استیو جابز یه دستگاه جدید درست میکنه میده بهشون. اونا تو بهشت وضعشون از همه بهتره...

نوشته‌ی «روحی»؛ بازنشر از کانال تلگرامی گودر

لیست سایت‌هایی که همزمان با تلگرام رفع فیلتر شدند:

🔹پینترست (Pinterest) : شبکه اجتماعی اشتراک‌گذاری عکس

🔹سوآرم (Swarm) : شبکه اشتراک گذاری لوکیشن

🔹فوراسکوئر (Foursquare) : شبکه اجتماعی راهنمای شهری

🔹ساوندکلاود (Soundcloud) : شبکه اشتراک گذاری پادکست و موسیقی

🔹مدیوم (Medium) : شبکه اشتراک گذاری متن (مثل بلاگ)

🔹کورا (Quora) : شبکه اجتماعی پرسش و پاسخ

🔹ردیت (Reddit) : شبکه اشتراک گذاری اخبار

شاید از خیلی‌هاشون استفاده نکنیم ولی یادمون باشه خیلی از سایت‌ها که برای امور تخصصی بودن، بدون دلیل و منطق در دوره بهاری سال‌های میانی دهه هشتاد، از دسترس خارج شدن و برای برخی امور ساده برنامه‌نویسی، دانشگاهی، پژوهش و.... مجبور به استفاده از نرم‌افزارهای تغییز آی‌پی بودیم.

کاش بازنگری کلی توی این فیلترها صورت بگیره و از همه مهم‌تر، یوتیوب و توییتر و هم رفع فیلتر بشن.

...

آپدیت ساعت شش عصر:

سرویس‌هایی همچون اپلیکیشن مکان نمایی Swarm و سرویس Foursquare، شبکه اجتماعی پینترست، سایت اشتراک گذاری صوت ساوندکلاود، وب‌سایت مدیوم و وبسایت کورا (Quora) سرویس‌هایی هستند که تنها چند روز در دسترس کاربران بودند و دوباره دچار فیلترینگ شده‌اند. / دیجیاتو

بیشتر از ده ساله که وارد بازار کار شدم. بر اساس علاقه‌م به مطبوعات، از همین حوزه کارم رو شروع کردم و خیلی هم راضی بودم. (البته که پول خیلی زیادی نداشت اون موقع؛ صرفاً بر اساس علاقه سه سال ادامه دادم) دیدم همه مطبوعاتی‌ها برای پول درآوردن رفتن سراغ تلویزیون. منم سال سوم کار کردنم رفتم تلویزیون. که کار مطبوعاتی رو از روی علاقه و کار تلویزیونی رو به خاطر پول ادامه بدم.

متاسفانه ورق برگشت و ما خوردیم به بی پولی تلویزیون؛ طوری که من توی تلویزیون تمام وقت مشغول بودم و هزینه‌های زندگیم رو از مطبوعات تامین می‌کردم! موقع ازدواج هم که کلاً قید تلویزیون رو زدم و برگشتم توی فضای روابط عمومی و مطبوعات کار کردن. تا اینکه دوباره پارسال برگشتم تلویزیون. رشته دانشگاهی‌م هم بود. فکر می‌کردم میشه خیلی موفق‌تر بود.

تلویزیون این بار پول داشت اما نه برای ما؛ برای کسانی که وصل به جریان‌های پولی بودن و با اسپانسر برنامه‌هاشون رو می‌گردوندن. و دوباره ما موندیم و رویاهایی که پرپر می‌شد. این روزها دارم به ماهیت نزدیک هفت سال حضورم توی تلویزیون شک می‌کنم؛ که چی؟ که اگه مونده بودم توی مطبوعات، بالاخره به دوران نون و کره می‌رسیدم و هم علاقه‌م رو دنبال کرده بودم، هم پولم رو درمی‌آوردم.

و احساس می‌کنم در آستانه سی‌سالگی؛ سخته از صفر شروع کردن توی یه حیطه دیگه. با ماهی دو میلیون قسط و زندگیِ پرخرج. واسه همین هنوز برای دلخوش‌کنک خودم، همه جا جلوی عنوان شغل می‌نویسم «نویسنده» و به جاش توی تلویزیون همه کار می‌کنم جز نویسندگی! 

لعنت به جبر شغلی!

امروز صبح موقع صبحونه، به حرف‌های عجیب و غریب در مورد سلامتی و خوراکی‌ها قکر می‌کردم...

به اینکه میگن چای خارجی هم دندون‌ها رو زرد می‌کنه و هم سرطان‌زاست. به اینکه قند؟ همش ضرره و دیابت میاره. اینکه بدترین نون، لواشه؛ معده رو نابود می‌کنه. اینکه پنیر که نباید خورد، همش روغن پالم و شیرخشک بچه‌ست. به اینکه گردو توی فضای باز بمونه همش میشه کلسترول. و خیلی حرف‌های دیگه که فکر کردن بهشون باعث میشه مغز آدم سوت بکشه.

داریم با سلامتی‌مون چیکار می‌کنیم؟ با این فکت‌هایی که در مورد سلامتی و مضرات خوراکی‌ها اومده، همه چیز یا مواد نگهدارنده داره، یا روغن پالم یا قند و چربیِ اضافه. همه چیز سرطان‌زاست و در بهترین حالت، باعث سکته قلبی و مغزی میشه. من صبحونه نون و پنیر و کره و چای شیرین نخورم، چی بخورم که نمیرم؟!

پی‌نوشت: این کار نتیجه همکاری مشترک چند نفر از بچه‌های خوبِ رسانه‌ست؛ با حضور افتخاریِ بنده!

اتفاقات این روزها شبیه هیچ موردِ مشابهِ گذشته نیست؛ نه مثل ۸۸ از پس گرفتن رای خبری هست و نه مثل ۷۸ از دغدغه‌های مدنی مثل توقیف مطبوعات. 

من هنوز اخبار این روزها رو هضم نمی‌کنم؛ اینکه تلویزیون شبیه ۸۸ برخورد می‌کنه، اینکه هنوز مردم تاثیرگرفته از سعودی و صهیونیسم دونسته میشن، اینکه مسئولان ارشد تکلیف‌شون با مردم مشخص نیست و خیلی چیزهای دیگه. من فقط می‌ترسم...

میگه حالا که تلگرام و اینستاگرام رو از دسترس خارج کردن، حوصله‌مون سر میره که؛ میگم اتفاقا الان وقت پرداختن به کارهای جامونده‌ی گذشته‌ست.

روزهای زیادی از ده سال گذشته‌ی زندگی من توی این استودیو و با استرس آنتن زنده تلویزیون سپری شده؛ می‌تونم بگم هرچی دارم از این رسانه دارم.

همیشه حسرت این رو می‌خورم که کاش حرمت این آنتن، این رسانه‌ی ملی، این جعبه‌ی جادو‌ رو حفظ می‌کردیم. هم من، هم مجریان، هم عوامل فنی و غیرفنی، هم مدیران، هم ناظران و هم تمام کسانی که در ارسال امواج از استودیوها به خونه های مردم نقش دارن. حیف این تلویزیون‌ه که توی خونه‌ همه مردم باشه و چند هزار میلیارد هزینه براش بشه اما قدرش دونسته نشه.

هیچ شبکه اجتماعی و هیچ رسانه‌ای توان رقابت با تلویزیون رو نداره؛ نه از جهت گستردگی مخاطب و نه اعتبار مردمی. دعا کنیم برای خوب شدن حال تلویزیون؛ که قطعا توی روزهای بحرانی تنها پناهگاه مردم‌ه.

کاش هوای اعتماد مردم رو داشته باشیم.

دیشب بعد از کلی تعریف و تمجید از فیلم دانکرک، آخرین ساخته استاد کریستوفر نولان، این فیلم رو در آرامش دیدیم؛ من که اصلا دوستش نداشتم. به نظرم در حد فیلم‌های دفاع مقدسِ ساختِ داخل، فیلمی سفارشی و معمولی بود که تنها بخشِ حضورِ نولان رو می‌شد در روایت موازی سه‌گانه زمین، دریا و آسمان دید که اون هم به شکل ایده‌آلی اتفاق نیفتاده بود.

اگر ندیدید، هیچ چیزی از دست ندادید؛ احتمال مثلِ جایزه گرفتن‌های فیلم‌های دفاع مقدس در فجر، این فیلم اسکار هم بگیره؛ اما بعد از گرفتن اسکار هم نبینیدش! #ضدپیشنهاد