میم صاد آنلاین

- بابت بی‌نمکی تیتر معذرت می‌خوام! توی چند هفته گذشته دقت کردم دیدم پست‌هایی که تیترهای بی‌مزه‌تر و البته گاهی جنجالی‌تر دارن، تعداد قابل توجهی ورودی از بخش «وبلاگ‌های به روز شده»ی صفحه اول سایت بلاگ.دات‌آر می‌گیرن.

- چند روزی‌ه که فقط دارم موزیک بی‌کلام گوش می‌کنم. غمگین‌هاش غم بیشتری داره و شادهاش، خوشحالیِ عمیق‌تری. یه ترک صبحگاهی هم هست که واقعا حالمو خوب می‌کنه. (لینک دانلود قطعه گنجشک زرد اثر علیرضا عباسی)

- جا داره تشکر ویژه‌ای هم داشته باشیم از مجموعه بیان به خاطر نوتیفیکیشن‌هایی که برای پاسخ به نظرات ارسالی فعال کردن. واقعا جاش خالی بود و من خیلی از پاسخ‌ها رو به خاطر نبودِ این امکان از دست دادم.

- حالم خوب نیست، دارم تلاش می‌کنم خوب شم. با موزیک، کتاب، نوشتن، برنامه‌ریزی، رویاپردازی، فیلم دیدن و خالی کردن ذهن از استرس‌ها! اما نمیشه.

پست قبلی کامنتی داشت با این محتوا که: «چه بلایی سر فرهنگمان آورده‌اند که وقتی می‌خواهیم بگوییم یک زن و شوهر عاشق هم هستند باید بگوییم دوست دختر و دوست پسریم هنوز!» + (آدرس وبلاگ نویسنده)

همیشه تصویرم از زوج‌هایی که توی چهارمین سال زندگی‌شون هستن، یه چیز دیگه بود. انگار دو نفری که حدود پنج سال با هم هستن، باید موجودات عجیب و غریبی باشن، تصویرم از زندگی‌شون خیلی تلویزیونی و کلیشه‌ای بود؛ زوجی که یا بچه اولشون تو راهه یا چند ماهشه، توی جمع‌های دوستانه در دسته پیشکسوتان قرار می‌گیرن و نسل جدید احساس می‌کنن که دیگه این زوجِ قدیمی به درد مسافرت، دورهمی یا مهمونی‌های مجردی نمی‌خورن. زن و مردی که رابطه‌شون با هم سرد شده و از هم خسته شدن، دیگه بودنشون کنار هم مهم نیست و دنبال یه راه فرار می‌گردن که چند روز از دست هم فرار کنن تا به یاد دوران مجردی، یه نفس راحت بکشن.

امسال نزدیک ۵ سال میشه که هم‌دیگه رو دیدیم، چهارمین سالگرد عقدمون رو جشن می‌گیریم و کیک سومین تولد ازدواج‌مون رو می‌‎خوریم. دقیقاً موقعیتِ یک زوجِ جاافتاده‌ی بچه بغلِ نسلِ قبلی که آدم رو یاد داماد بزرگه / عروس بزرگه می‌اندازن! اما من و تو این کلیشه رو شکستیم. بعد از این همه سال، نه زن و شوهر که دوست دختر دوست پسر موندیم. انگار که تازه با هم آشنا شدیم، هی تلاش می‌کنیم هرجا می‌ریم با هم باشیم و مثل عشاقِ تازه به هم رسیده، سعی می‌کنیم از هم دور نشیم یه وخ! حتی اگه توی یه مراسمِ کاریِ یکی‌مون، اون‌یکی رو راه ندن هم از این موضع عقب نمی‌شینیم.

متن کامل در MimSad.ir

نگاه کردم دیدم بیشتر از بیست روز شده که توی اینستاگرام عکس نذاشتم؛ بعد اومدم اینجا (وبلاگ) و دیدم آخرین پستش مربوط به نهم شهریوره. از اون طرف کانال تلگرام هم پنج روز پیش آپدیت شده. فیسبوک هم که هیچ! اونقدر توش پست نذاشتم که ترجیح دادم پیجم با هزار لایک رو کلا پاک کنم. توییتر هم که همیشه توش آنلاین بودم، بیشتر از یک هفته ست که توییت نداشته. اینها اصلا مهم نیست! مهم اینه من فکر می کردم نهایتاً یکی دو روز ه که نرسیدم توی فضای مجازی فعالیت کنم و گویا بیشتر از سه هفته ست اون اتفاق بزرگ اجازه نداده حتی من اینجا چیزی بنویسم.

تلخ‌تر از شکست، قبول کردن شکست‌ه. وقتی شکست می‌خوری، اون لحظه یه غمِ طبیعی داری که دور و بری‌ها می‌تونن با دلداری دادن کم‌ش کنن اما بعد از واقعه، بعد از شکست، پذیرفتن اینکه چی شد شکست خوردی با دلداری از بین نمیره. اینکه جلوی آینه خودت رو ببینی و به خودت بگی: «عه! پسر؛ خراب کردم رفت. چرا اینجوری شد؟» بعد، تمام اتفاقات، از روزِ اول تا لحظه شکست توی چند ثانیه از جلوی چشم‌هات حرکت کنن و تو بهت زده تماشاشون کنی. این سقوطِ تلخ رو، این روند ناکامی رو ببینی و یه بغض سنگین گلوت رو فشار بده. به خودت بگی: «قاعدتاً نباید اینجوری می‌شد!» اما توی آینه، شکست رو ببینی و بشکنی. خیلی تلخ‌ه.

خیلی‌ها توی این مرحله به بحران عمیق عاطفی، روحی، روانی می‌رسن و از فکر خودکشی تا فکرهای عجیب و غریب مثل رفتن به یه جای دور رو با خودشون مرور می‌کنن. میگن اونقدر میریم تا فراموش کنیم. می‌خوان فرار کنن، می‌خوان کسی شکست رو توی چشم‌هاشون نبینه. می‌ترسن؛ از خودشون، از مردم، از دوست‌هاشون. از اینکه همه بپرسن «عه چرا؟ همه چیز داشت خوب پیش می‌رفت که!» و تو ندونی چی بگی. بگی خراب کردم؟ توجیه کنی که تقصیر من نبود؟ بندازی گردنِ خدا؟ که چی بشه؟

تموم میشه یه روز البته! یه روز وقتی توی چشم‌هاش داری نگاه می‌کنی، اون لحظه که دلت خالی می‌شه، اون ثانیه‌ای که برق از سرت می‌پره، یعنی تموم شده. یعنی موفق شدی شکست رو فراموش کنی. به خودت میگی «دیدی دیوونه؟ کی دیده شب بمونه؟» یه خوشحالیِ نرم و لطیفی توی دلت حس می‌کنی و می‌خندی. فکر می‌کنه لبخندِ رضایتت از دیدنِ برق چشم‌هاشه اما تو به حالِ خودت می‌خندی. به فکرهایی که می‌کردی. که بری گم و گور شی! کجا گم و گور شی؟ کجا بری که خودت نباشی؟ که می‌خواستی خودکشی کنی که نباشی. که چقدر سخت بود اون روزها و چقدر شیرینه این روزها. 

چند بار که توی زندگی، توی کار، توی تحصیل، توی کل‌کل با خودت شکست بخوری، پوستت کلفت میشه. دیگه به غمِ طبیعیِ لحظات اولیه بعد از شکست عادت می‌کنی. دیگه فکر و خیال نمی‌کنی که حالا چی میشه؟ مردم؟ خودم؟ دنیا؟ توی آینه که چشم‌های خسته‌ت رو می‌بینی، توی خودت داد می‌زنی: «پاشو پسر؛ این بچه‌بازیا چیه؟ بلند شو جمع کن این مسخره بازی رو.» می‌لرزی، گُر می‌گیری، اشک‌هات سرازیر میشه اما وقتی هوش و حواست برمی‌گرده سرِجاش، انگار که پوستِ خشکِ روی زخم رو کَندی... یه سوزش ریز توی دلت احساس می‌کنی و رنگ‌پریدگی پوستت رو به تاریخ می‌سپری. توی تایم‌لاین زندگی زوم‌بک می‌کنی و میگی: خدایا! هر چی تو بگی... دلت آروم میشه. می‌خندی. زندگی‌ت رنگ می‌گیره. چروک‌های پیشونی‌ت کمرنگ می‌شن، برقِ چشم‌هات پررنگ. خنک میشی. خنک میشی. فقط اون لحظه که خنک میشی به دنیا می‌ارزه.

* برای یک دوست

فیس‌بوک مجبور شد که سیستم هوش مصنوعی‌اش را بعد از اینکه سرخود، برای خودش یک زبان ارتباطی ابداع کرد، خاموش کند! این خبر ترسناک کاملاً واقعی است. اتفاقاتی که در فیلم‌های فانتزی هالیوودی می‌دیدیم، الان دارد به واقعیت تبدیل می‌شود. 

من ترجیح میدم حالا که اینقدر به تکنولوژی هوش مصنوعی نزدیک شدیم؛ آینده هوش‌های مصنوعی شبیه فیلم Her / او و سریال West World / دنیای غرب باشه. لطفا!