میم صاد آنلاین

بزرگترین حسرت من در زندگی به دوران دبیرستان برمی‌گرده؛ جایی که بهترین فرصت رو داشتم تا کتاب‌های نوجوان و فیلم‌های سینمایی رو ببینم و عمیق باشم اما... یادمه بهترین روزهای نوجوانی به بازی‌های کامپیوتری (پلی‌استیشن و قبل از اون سگا) گذشت. ثانیه‌ها، دقیقه‌ها، ساعت‌ها و روزها توی بازی درایور خیابون‌های شیکاگو رو ماشین‌سوواری کردم و الان حسرتِ نخوندنِ کتاب‌ها رو می‌خورم.

بخش مهمی از بازی‌های این روزهای ما، بازی‌های قدیمی نیست. امروز بخشی از لذت روزانه ما، در همین بازی‌ها خلاصه می‌شود. اینکه فیلمی را در یک گروه تلگرامی ببینیم و آن را در گروه دیگری کپی کنیم و از اینکه دیگران از ما تشکر می‌کنند لذت ببریم و آنها هم به نوبه‌ی خود همین کار را ادامه دهند و در نهایت در این بازی زیبا، هم ما خوشحالیم که در فلان گروه، خودمان را نشان دادیم و هم تلگرام خوشحال است که ما وقت بیشتری را با او گذراندیم و هم شرکتهای اینترنتی هیجان زده هستند که ترافیک بیشتری مصرف شده و آنها سود بیشتری کسب کرده‌اند. ظاهراً هر کس از این بازی توشه‌ای برگرفته است!