میم صاد آنلاین

ما توی سه سال گذشته، شاید میانگین روزی یک ساعت هم تلویزیون‌مون روشن نبوده باشه؛ صبح‌ها که هیچ‌وقت، شبها شاید یه ساعت خندوانه نگاه می‌کردیم. هیچ سریالی رو دنبال نکردیم و اغلب فوتبال‌ها رو هم که بیرون بودیم و اینترنتی دیدیم.

توی نقل و انتقال به خونه‌ی جدید، به واسطه تغییراتی که در تی‌وی وال یا همون میزتلویزیون داشتیم، کلاً تلویزیون رو نیاوردیم تا این تغییرات انجام شن و بعد بی دردسر تلویزیون رو روی میز قرار بدیم. بر همین اساس دوهفته‌ای هست که بی‌تلویزیون داریم زندگی می‌کنیم.

دو روز گذشته، همزمان با تعطیلات که داشتیم آخرین جمع‌وجور کردن‌ها رو انجام می‌دادیم، سکوت وحشتناکی بر فضای خونه حکمفرما شد. داشتم به این فکر می‌کردم که تلویزیون به هیچ دردی هم نخوره، خوبه که یه نفر توش همینجوری براش خودش حرف بزنه. از سکوت که بهتره؛ نه؟!

من بعد از رفتن جناب خان، برنامه خندوانه رو دوست نداشتم. تک و توک استندآپ‌کمدی‌هایی بود که حالم رو خوب کنه، مثل شب نیمه شعبان که امیر کربلایی‌زاده درباره آداب مراسم عروسی استندآپ کرد و واقعا از ته دل خندیدم. اما دیشب توی چهار استندآپی که در بخش خنداننده‌شو پخش شد، تقریباً هر چهار تا رو دوست داشتم. اگه دیدید که هیچ؛ اگه ندیدید از طریق تلوبیون و تلگرام و اینستاگرام و فضای مجازی حتما ببینید.

پی‌نوشت: فارغ از همه‌ی استندآپ‌ها؛ اجرای مجید افشاری از بروبچ خبرنگار سینمایی رو به طور ویژه دنبال کنید. هم کمی اروتیک (البته از جنس بامزه‌ش) داشت و هم خطوط قرمز فرضی تلویزیون رو به چالش کشیده بود.؛ مشاهده در اینجا

سریال های امسال تلویزیون اصلا خوب نبودند؛ برنامه صبحگاهی خاصی هم تدارک دیده نشده بود. خندوانه و دورهمی، تا حدی هم شب کوک توی شبکه نسیم تنها انگیزه روشن کردن تلویزیون در این روزها بود. اتفاق ویژه تلویزیون در نوروز95 فقط برنامه صفر-صفر رشیدپور بود که شب ها حال و هوای تاک شوهای قدرتمند تلویزیونی رو در رسانه خسته ی ملی زنده کرد. دم رشیدپور و کسانی که باعث شدن دقیقه ی نود بیاد و این برنامه رو بگیره و اجرا کنه و دستش هم برای گفتگو باز باشه، گرم!