تصمیم گرفتم هر روز اول وقت یا آخر وقت، یه یادداشت بنویسم. از زندگی، جامعه، فرهنگ، هنر، سیاست یا ورزش. احساس می‌کنم با نوشتن‌ه که قلمم راه میفته. روشی که بارها امتحان کردم و جواب گرفتم و حالم خوب شده؛ و امیدوارم این بار هم مثل همیشه کمکم کنه، سرحالم بیاره و نفسِ گرفته‌م رو باز کنه.
این روزها به شکل عجیبی وسط استارت چندین و چند پروژه قرار دارم. پروژه‌های متنوع فرهنگی، هنری، ادبی، سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و تبلیغاتی. از اون پروژه‌ها و از اون جلسه‌ها و از اون کارهایی که اگر گرفت و خوب از آب دراومد و موفق شد و به پول رسید، از من به نیکی یاد می‌کنند و تعریف خواهند کرد که «مهدی خیلی روزهای اول زحمت کشید و وقت گذاشت! واقعا دستش درد نکنه.»
همیشه فکر می‌کردم که چرا پروژه‌ی خودم رو شروع نمی‌کنم؟ چرا کارِ خودم رو راه نمی‌اندازم؟ راستش خیلی به این فکر کردم و می‌کنم. این روزها خیلی بیشتر هم دغدغه‌ش رو دارم. من آدم بعضی سختی‌ها نیستم. بیشتر از اینکه بخوام توی دست‌اندازهای اجرایی خودم رو خسته کنم، ترجیح میدم از بعضی مزایا بگذرم، ولی ذهنم رو درگیرِ محتوا کنم تا اجرا. چون من از ازل، آدم محتوا بودم و فکر کنم تا ابد آدم محتوا باقی بمونم.
برای روز اول و بری شروع خوبه نه؟! امید که این روند رو حفظ کنم یه مدت. #نوشته‌های_اجباری!
- دوشنبه ۲۲ مهر ۹۸
