دعای سی‌و‌هشتم صحیفه سجادیه این طور شروع می‌شود: «بار خدایا! به پیشگاهت عذر خواهم در حق ستمدیده‌ای که در حضور من بر او ستم رفته و من یاری‌اش نکردم.» امام سجاد (ع) حتما می‌دانست بعضی ستم‌ها را می‌شود توجیه کرد؛ به بهانه مصلحت، به بهانه اوجب واجبات ولی باز عذر خواسته. دارد می‌گوید، بی‌قید و بند و بهانه، جای سوال و عذر دارد این فقره؛ این تنهایی ستمدیده در حضور من.
منبع: راز سر به مهر
- دوشنبه ۱۲ مهر ۹۵